رقص لری
هریک از اقوام گوناگون ساکن در جغرافیای ایران، رقصهایی دارند که برگرفته از تاریخ زندگی طبیعی و اجتماعی آنان است. این رقصها همانند دیگر پدیدههای فرهنگ مردم از مفاهیم اساسی زندگی اقوام ایرانی منشأ گرفته و در نتیجه سازگار و همگام با ساختار معیشتی، فکری و اخلاقی قومی هستند.این رقصها کارکردها و مضمونهای گوناگونی مانند آئینی و دینی، شادی و تغزل، حماسه و رزم، کار، تقلید و نمایش، سوگ و درمان دارند.
رقص لُری شامل دامنهای از رقصهای فولکلوریک است که در میان گروههای مردم لُرتبار بشکل انتقال از نسلی به نسل بعدی گسترش یافته و شکل گرفتهاست. رقصهای لری عموماً ویژگیهای مشترک رقصهای ایران شامل دستهای و گروهی بودن، آرایش دایره وار، جنبه آهنگین و لباسهای رنگارنگ را درخود دارند.
در مناطق لرنشین ایران، رقصهای بسیار گوناگونی وجود دارد. دستمال بازی، رقصهای چپی یا چوپی، «سنگین سما» با ضرب و کمانچه یا با دهل و سرنا، رقص سه پا که تندتر از رقص سنگین سما است، رقص دو پا با ریتم کندتر، رقص دو نفره با چوب (تَرکَه بازی یا چووبازی) که نمایشی رزمی است. از مهمترین شیوههای رقص لری هستند. از دیگر شیوههای کمتر مرسوم میتوان به رقصهای برزگری به هنگام درو کردن محصولات، رقص آهنگین «پا پشت پا»، رقص «سوار سوار» رقص مرگ که به هنگام مصیبت اجرا میشود، اشاره کرد. این رقص در میان لرهای لرستان فیلی(لُر کوچک) بنام چَمَریونه و نزد بختیاریها و لرهای جنوبی (لر بزرگ) در سوگ خویشاوندان نزدیک اجرا میشود.
ارسال دیدگاه