خورش فسنجان
خورش فسنجان در اکثر مناطق ایران درست می‌شود. جدای مغز گردو که ماده اصلی فسنجان است، سایر مواد با توجه به سلیقه آشپز یا ذائقه آن اقلیم انتخاب می‌شود. به‌طور مثال در شمال کشور و به خصوص در مناطق گیلک نشین در طبخ فسنجان از گوشت پرندگان شکار استفاده می‌شود. در مرکز ایران در طبخ فسنجان از گوشت قرمز چهارپایان به صورت رنده شده و قل قلی ریز استفاده می‌کنند.
خورش فسنجان یا فسنجون از غذا های سنتی ایرانی است که قدیمی ترین غذای ایرانی به حساب می آید و تاریخچه ی آن را به شهر گیلان نسبت میدهند و همچنین محققان قدمت آن را به زمان ساسانیان نسبت میدهند. فسنجان در مناطق مختلف کشور به روش‌های گوناگون پخت می‌شود که برخی از آنها شیرین و برخی ملس است و در تهیه آن از شکر یا قیسی یا حتی خرما هم استفاده می‌شود. خورش فسنجان گیلانی ترش و ملس است ولی فسنجانی که در نواحی مرکزی ایران تهیه می‌شود شیرین است. مردمان آذربایجان فسنجان را ملس می‌پسندند و برای ملس کردن آن از قیسی استفاده می‌کنند.
فسنجان گیلانی مزه‌ای ملس (ترش و شیرین) دارد و معمولاً با گوشت پرندگان تهیه می‌شود. مردم گیلان، فسنجان را به جای مرغ با مرغابی یا خوتکا درست می‌کنند. برای ملس کردن در کنار رب انار از قیسی استفاده می‌کنند. رب انار فسنجان گیلکی از انار جنگلی یا «ترشه انار» است. فسنجان گیلکی معمولاً مملو از گردو و غلیظ است و مزه‌اش شیرین نیست بلکه ترش و شیرین یا ملس است. فسنجان گیلکی که به صورت سنتی تهیه شده باشد، مزه‌ای ملس دارد و رنگ آن سیاه است. معمولاً مغز گردو را بسیار آسیاب کرده به حالت خمیر درمی‌آورند. فسنجان گیلکی را در گمج (ظرف سنتی و سفالی گیلان) تهیه می‌کنند.
ارسال دیدگاه